ย้อนเวลาหาอนาคต
สวัสดีคุณผู้อ่านทุกท่านครับ เรื่องราวต่อไปนี้ขอย้อนเวลากลับไปหาอดีต เพื่อค้นหาอนาคตกันสักนิด ผมจำความได้ว่าสมัยตอนที่เป็นเด้กนักเรียน ผมมีความรู้สึกว่าคนรุ่นราวคราวเดียวกันกับผมหรือก่อนหน้านั้น เราต่างให้ความเคารพ ยำเกรง ตลอดจนกลัวครูบาอาจารย์ ซึ่งนั่นก็หมายความว่ารุ่นนั้นต่างกันกับเด็กยุคสมัยนี้โดยสิ้นเชิง นี่คือการรู้สึกได้ ถ้าเราลองสังเกตพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของคนวัยหนุ่มในปัจจุบัน แน่นอนครับคนที่ประพฤติดีก็ไม่มีอะไรที่แตกต่างกับยุคสมัยเราๆท่านๆ แต่ถ้าคนไหนที่มีพฤติกรรมอันนำมาซึ่งความหน้าแปลกใจหลายครั้งหลายครา บ้างก็ก้าวร้าว บ้างก็ไม่ใส่ใจ หรือไม่ก็เกเรไม่เรียนหนังสือ ตบตีกันไปทั้ว ผมว่าอนาคตข้างหน้าคงสาหัสพอสมควร แค่หวังเล็กๆลึกๆว่าเค้าเหล่านั้นคงรู้ตัวน่ะจะได้แบ่งเบาลง
เวลาที่ผมเดินผ่านนักเรียนนักศึกษา ถ้าไม่เร่งรีบก็มักจะทักทายเค้าก่อนเสมอว่า หวัดดีครับ เป็นงัยบ้าง ทานข้าวกันหรือยัง เรียนอะไรกันหรอ ประมาณนี้ ผมทำแบบนี้กับเด็กทุกคนทุกแผนกวิชาฯ เพื่อเหตุผลเดียวเท่านั้น นั่นก็คืออยากได้ยินเสียงตอบรับเช่นกันว่า หวัดดีครับ หวัดดีค่ะ ตอนนี้..... ซึ่งก็แล้วแต่คำถามคำตอบ ผมคิดเสมอว่าถ้าเรารู็จักทักทายกันด้วยรอยยิ้ม วาจา กริยาการแสดงออกเหล่านี้จะช่วยให้ใครหลายๆคนรู็สึกดี และถ้าเป็นแบบนี้เรื่อยไป สังคมไทยก็คงน่าอยู่มากมาย มันเป็นความเชื่อที่ผมเชื่อว่ามันน่าจะเกิดภาพดีๆกลับคืนมาในอนาคต สังคมไทยก็จะเต็มไปด้วยมิตรภาพและร้อยยิ้ม สมกับคำว่าสยามเมืองยิ้มที่แท้จริง นั่นก็คือ 'เก่ง ดี มีสุข'
